Źródło: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T.7 str. 210-211
KOREWA v. KOREJWA h. DĘBNO. Na Litwie, piszą się Korewa i Korejwa, a niekiedy Korejwo i mają pochodzić od Alberta Koreywy, pana litewskiego, który na sejmie horodolskim 1413 r. wziął herb Dębno. Paweł w 1451 r. fundował altaryę przy farze w mieście Dubinkach, w wojew. Wileńskiem. Stanisław-Stelan, sędzia grodzki 1613 r., podsędek 1620 r., ostatnio 1630 r. sędzia ziemski oszmiański. Krzysztof, podstarosta upicki 1638 r. Jan-Aleksander, podstarosta i sędzia grodzki oszmiański 1657 r. N., podstarosta upicki 1670 r. Mikołaj podpisał elekcyę 1697 r. z wojew. nowogrodzkiem.
Stefan, miecznik słonimski 1707 r. Michał, syn Samuela, cześnik oszmiański 1722 r., miał syna Leopolda, horodniczego upickiego 1741 r., po którym z Katarzyny Niepokojczyckiej synowie: Antoni, Józcl i Tadeusz. Michał-Rafal w pow. prużańskim 1726 r., ożeniony z Ludwiką Krzyczewską. Ludwik, sędzia grodzki kowieński 1773 r. Aleksander, regent ziemski kowieński 1784 r., sędzia ziemski, łowczy i deputat kowieński 1798 r. (Arch. Dubr. i Szem.).
Filip, syn Kazimierza, 1798 r.. Maciej, syn Stanisława, 1799 r., Jan, syn Stanisława, 1804 r. i Wacław, syn Jerzego, 1804 r. zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej.
Waleryan, skarbnik mścisławski 1763 r., z żony Zuzanny-Rozalii Jaczyniczówny miał syna Kacpra i córki, Anastazyę i Magdalenę; po Kacprze synowie: Adolf, Aleksander i Władysław wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1832 r.
Felicyan, syn Michała, miał synów, Józefa i Ludwika; po Józefie syn Józef z synami: Floryanem, Tomaszem i Wiktorem i wnukami: Jarosławem, Rudolfem i Wiktorem, a po Ludwiku syn Aleksander pozostawił syna Jana i tego syn Antoni wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wileńskiej 1834 r.
Bolesław, syn Floryana, dóbr Luzi, Jarosław, syn Wiktora, generał-major wojsk ros., dóbr Kitowszczvzna. Franciszek, syn Józefa, dóbr Użbole, Julian, syn Tadeusza, dóbr Sawaczany, Edmund, syn Adama, dóbr Januszewicze, Longin i Michał, synowie Jana, dóbr Dowbory, Adam, syn Wiktora, dóbr Hojżewka-Postrunie, Jan, syn Wincentego, dóbr Sito, i Jerzy, syn Ignacego, dóbr Nurwiancy, dziedzice w gub. kowieńskiej 1882 r.
Aleksandor-Maciej-Bonifacy, syn Macieja, wylegitymowany w Królestwie 1849 r. Aleksander, dóbr Unierzyrz i Dominik, dóbr Mieszaki, w pow. mławskim, 1854 r. dziedzice.
KOREWA v. KOREJWO h. KUSZA. Herb — w polu czerwonem srebrna kusza napięta, lecz bez strzały; w koronie trzy pióra strusie.
Taż sama rodzina co Burnak, w wojew. wileńskiem. Rafał, Michał i Samuel, cześnik orszański, 1700 r. (Nies.). Tomasz, syn Gabryela, zapisany do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1803 r.
źródło: Herby Szlachty polskiej. T.1 Zbigniew Leszczyc; z przedm. Wacława Gąsiorowskiego
DĘBNO. W czerwonem polu wielki srebrny krzyż, po lewej stronie u dołu srebrny Abdank, na hełmie krzyż kościelny między dwoma rogami bawolemi. Paprocki w „Gnieździe cnoty" pisze, że kiedy w roku 1243 Tatarzy wpadli do Europy, najpierw złupili Polskę i zabrali z klasztoru na Łysej Górze pod Sandomierzem drzewo krzyża świętego, w złoto i kamienie drogie oprawne. Po dokonaniu tego świętokradztwa, zaczęły straszne dziesiątkować Tatarów choroby. Chan Tatarski zwołał wróżbitów, pytając ich, coby była za przyczyna tak wielkiej plagi. Wszyscy się na to zgodzili, że Bóg chrześcijański mści się za rabowanie kościołów, a kiedy w niewolę zabrany rycerz poświadczył, że to kara boża za skradzenie drzewa krzyża św., przestraszony dian coprędzej począł szukać kogoś, któryby złupione relikwie z należnem poszanowaniem do Polski odwiózł. Podjął się tej misyi znaczniejszy Tatarzyn w towarzystwie do niewoli zabranej Polki szlacheckiego rodu. Oddawszy święte drzewo, Tatarzyn z namowy dziewicy przyjął wiarę chrześcijańską i pojął ją za żonę, a król obdarował ich zamkiem Dębno i rozległem! włościami, nadto w herbie krzyż nadał. W krotce rycerz ów tatarski na dworze królewskim wielce był respektowany, a gdy z jakiejś okazyi wyrzucał mu szlachcic pewien herbu Abdank nierówność pochodzenia, wyzwał go na pojedynek i jedynie z rozkazu królewskiego życie darował. Da pamiątkę tej dzielności przydany mu został w herbie Abdank obok krzyża. Atoli Paprocki później zmienia opowieść swoją o tyle, że rycerz ów przybyły do Polski nie był Tatarzynem, tylko Polakiem w niewolę zabranym, dalej, że panna, którą poślubił była herbu Abdank, dziedziczką na Dębnie, i stąd do herbu krzyż przedstawiającego Abdank za zezwoleniem królewskiem przyłączono, herb zaś od jej dziedzictwa Dębnem został nazwany. Inni dziejopisarze odnoszą pochodzenie herbu do roku 1384 i twierdzą, że to Litwini z Jagiełłą, księciem Litewskim, do Polski wpadłszy, klasztor Benedyktynów złupili i drzewo krzyża św. zabrali. Zdobycz dostała się jednemu z panów litewskich Dowojnie czy Donojowi. Jednakże podanie zdaje się być nie wiarogodne, gdyż Dowojnowie byli herbu Szeliga, a nie Dębno, zaś herb Dębno znacznie dawniej, niż za czasów Jagiełły był znany. Zbigniew z Oleśnicy, dziad kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, który w roku 1359 w wołoskiej potyczce pod Bukowiną mężnie stawiał czoło nieprzyjacielowi, pieczętował się już herbem Dębno. Tomasz herbu Dębno był kasztelanem poznańskim 1471 r. Długosz pisze, że z tego rodu byli: Viri audaces, vehementes, et ad iram proni.
Herbem Dębno pieczętują się następujące rodziny: Bidziński, Zawichost 1460 r. * Bochotnicki, województwo lubelskie 1500 r. Są gałęzią Oleśnickich, * Bochofrzycki * Boczarski, Litwa, województwo płockie 1700 r; udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. Borowiecki, powiat lidzki, Wołyń 1648 r., Wielkopolska 1853 r. * Brodzieniec, Litwa 1835 r. * Ciemiński, województwo sieradzkie 1583 r. * Czayka. * Czaykowski, województwo ruskie 1471 r; Żyli po roku 1831 na emigracyi w Francyi. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. * Czermieński. * Czermiński. * Czymiński. * Dębiński. * Dembrot. * Gemborzewski. * Głowacz. * Gołogorski, województwo ruskie 14421 1632 r. * Goworzyński, województwo sandomierskie 1424 r. * Hnałkowski, ziemia przemyska. * Karzeł, powiat kielecki 1460 r. * Koreywa, Litwa, 1399 r. Piszą się także Korewa, Korawa i Koreja. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 * Krzyżanowski, województwo sandomierskie 1436 r. Są gałęzią Żyrów i jednego pochodzenia z Oleśnickimi, Potworowskimi i Sienieńskimi. Jedna gałąź używała przydomku Dolasko. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. * Mieloński i Mieliński, Prusy 1480 r. Są gałęzią Żyrów. Odebrali potwierdzenie szlachectwa na sejmie 1775 r. * Nadkowski i Datkowski ziemia przemyska 1700 r. * Oleśnicki, województwo sandomierskie 1350 r. Częściowo używali przydomku Głowacz, Od nich pochodzą Sienieńscy, Bochotniccy, Sulimowscy i Potworowscy. * Pękosiawski, powiat miechowski 1483 r. * Piekarski, województwo kaliskie 1500 r. * Piadziczowski i Pińczowski, powiat kielecki 1460 r. * Potworowski, województwo kaliskie 1469 r., Sieradz, Poznańskie. Jednego są pochodzenia z Sienieńskimi i Sulimowskimi, Jedna gałąź otrzymała 1816 r. tytuł hrabiowski i pomnożenie herbu. * Pożowski, województwo sandomierskie 1587 r., Kraków 1686 r. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. * Siemieński, województwo krakowskie 1460 r. * Sieniński, Sienieński, województwo ruskie 1413 r., Sandomierz. Są gałęzią Oleśnickich. * Siennicki, powiat buski 1800 r. * Siennowski. * Skronicki i Skroński, województwo krakowskie 1500 r. * Stański. * Starnawski; udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. * Stojewski, województwo sieradzkie 1700 r. * Sulimowski, województwo sieradzkie 1600 r., Litwa. Piszą się także Sulmoski i Sulmowski. Jednego są pochodzenia z Potworowskimi i Sienieńskimi. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Królestwie Polskiem 1825 r. * Żyra, Mazowsze 1163 r., Prusy 1480 r. Jedna gałąź nazywała się Mieliński.
KUSZA. W polu czerwonem kusza naciągnięta lub nienaciągnięta z strzałą. Na hełmie trzy pióra strusie. * Pieczętują się nim: Burnak, woj. wileńskie 1700 r. * Bystrzycki, ziemia bielska 1707 r. * Koreywa, woj. wileńskie 1700 r. Używają przydomku Burnak. Maszkiewicz, woj. Nowogrodzkie 1550 r.; Litwa 1778 r. *) Żmudzki, ziemia chełmska 1580 r.; woj. poznańskie, Sieradz. W herbie kusza nie naciągnięta, obłożona strzałą. * Zubrzytki, Podole 1629 r. Herb jak u Żmudzkich
Źródło: Herbarz polski. T.11 Komorowscy-Kotowski str. 149, 151
KOREYWA v. KOREWA herbu DĘBNO, z województwa wileńskiego, Koreywa, w 1399 roku starosta miednicki, przyjął na zjeździe horodelskim herb Dębno. Protas Korewa znajduje się wT liczbie książąt i bojarów, którzy ręczyli królowi Władysławowi Jagielle 1431 r., za jeńcami litewskimi (Cod. Epist. s. XV). Iwaszko Korejwicz podpisał przymierze Świdrygiełły z Krzyżakami, 1432 roku (A. Rus. Liw.). Jan Korejwa Jadygowicz, sprzedał w 1451 r. pewne grunta
Maciejowi, biskupowi wileńskiemu (Arch. I. Z. Ros. II). Bohdan Korejwicz, w 1499 roku namiestnik mołodeczeński. Szymko Korewicz, w 1515 r. dworzanin królewski (ML. 11). Król Zygmunt potwierdził w 1536 r. dworzaninowi swemu, Michałowa Szymkowiczowi Korewiczowi, przywilej, którym król Aleksander nadał był ojcu jego, Szymkowi, 10-iu służebnych ludzi z ziemią, w rudomińskiej włości (ML. 28).
W 1520 r. rozsądził król Zygmunt spór między bojarami wiłkomierskimi Mordasem i Towtyłem, braćmi Koreywiczami, a Staśkiem Mackiewiczem i Januszem Bernatowiczem Koreywiczami. Maciek i Bernat sprzedali swoją ojcowiznę synowcom swoim: Mordasowi i Towtyle, Stasiek i Janusz chcieli im ją odebrać. Król odsądził tych ostatnich od posiadania tych dóbr (ML. 14).
Juchno i Bohdan Korewicze, bojarowie królewscy wołkowyscy, mają sprawę z Tryzną, w 1528 roku (ML. 19). Wojciech Nanowicz (czy nie Janowiez) Korejewicz, dworzanin królewski, ma sprawę z Aleksandrowiczem w 1548 roku (ML. 48). Ostapko Korewa, syn Michała, ziemianin Słonimski 1570 r. (Akta XXII).
Stanisław Koreywa, sędzia grodzki 1613 r., podsędek 1620 r., a sędzia ziemski oszmiański 1630 r. Krzysztof, podstarości upicki 1637 r. Aleksander v. Jan Aleksander, sędzia grodzki oszmiański 1657 r. Mikołaj podpisał, z województwem nowogrodzkiem, elekcyę Augusta II-go.
Samuel Franciszek, w powiecie oszmiańskim 1699 r. Katarzyna z Wołków Korewina 1661 r. Eleonora Korejwianka, żona Tomasza Krupienicza, podczaszego smoleńskiego 1721 r. (Ist. Jur. Mat. XXVI). Helena, za Władysławem Michałem Łuczką, pisarzem grodzkim wiłkomierskim 1700 r. Stefan, miecznik Słonimski, 1707 r. na zjeździe lubelskim.
Rafał Koreywa 1769 r., a Aleksander z Dębna Koreywa 1786 r., na sejmiku żmudzkim. Franciszek Korewa v. Koreywa, ziemianin oszmiański, komornik smoleński 1783 roku, a komornik ziemski oszmiański 1786 r. Ludwik Koreywa, sędzia grodzki kowieński 1776 r. Aleksander Korewa, regent
ziemski kowieński 1784 r. Kasper Korewa, urzędnik skarbowy 1792 r. (DW. 108 f. 339).
Żyjący 1664 r. Matys Korewa, dziedzic Koreywiszek, w województwie wileńskiem, miał syna Adama, a ten Michała, po którym pozostał się syn Felicyan. Tego ostatniego synów dwóch, Józef i Ludwik.
Józef syn Józefa, z synami: Wiktorem, Floryanem Stanisławem i Tomaszem i wnukami: Rudolfem Sabą, Jarosławem Ferdynandem i Wiktorem Maksymem, również Ludwik, syn Józefa, z synem Antonim, legitymowali się ze szlachectwa 1834 r., przed Deputacyą Wywodową wileńską.
Ludwik, drugi syn Felicyana, miał syna Aleksandra, a ten Jana Ksawerego, który z synem swoim, Antonim Narymondem, legitymował się ze szlachectwa tamże, tegoż roku.
Aleksander Maciej Bonifacy, syn Macieja, legitymował się ze szlachectwa w Królestwie, w pierwszej połowie XIX-go wieku, a Leonard 1854 r.
Michał, syn Samuela, cześnik oszmiański 1722 r., miał syna Leopolda, horodniczego upickiego, zmarłego 1753 r., żonatego z Katarzyną Niepokójczycką, z której synowie: Józef Kazimierz, Antoni, Tadeusz i Anzelm (Teka W. Rulik.).
Antoni Koreywa, syn Ksawerego, kapitan sztabu generalnego rossyjskiego 1859 r. Hieronim, syn Józefa, w wileńskiem 1859 r. (Teka hr. St. Kossak.).
KOREYWA h. KUSZA, który przedstawia w polu czerwonem kuszę srebrną napiętą bez strzały
(Ostr. Nr. 1694). W szczycie hełmu trzy pióra strusie. Kojałowicz pisze, że herb ten służy Koreywom-Burnakom.
Dębno Herb. W polu czerwonym na tarczy, przez całą iey pozdłużności i poprzeczność Krzyż; niżey na lewym boku pod poprzecznicą krzyżową Abdank biały. Na Hełmie miedzy dwoma rogami bawolemi Krzyż Kościelny baz potłumentu. Początek tego Herbu od Roku 1043.
Kusza Herb. W polu czerwonym Kusza napięta bez strzały. Nad Hełmem trzy pióra strusie. Niektórzy bez cięciwy kuszę maią, i bez rękoiści, od kuszy zaś kładną bełt, pod tym wszystkim trzy wręby mieszczą, i nad Hełmem trzy strusie pióra iako to: Bustrzyccy; Jnni na Kuszy maią strzałę z zeleźcem wprost do góry, nad Hełmem trzy strusie pióra, iako to: Maszkiewiczowie. Okolski w Tomie 3 na karcie 356. na słrzale poprzecznicę położył, którey niemasz w rekopismie Koiałowicza. Od Olgierda Xiążecia Litewskiego początkowie Koreywom nadany w Roku 1328.